به گزارش تحریریه؛ این روزها، سخت‌ترین و تلخ‌ترین روزهای قشر کارگری کشورمان است، جمعیت میلیونی کارگرانی که به واسطه تنگنای سخت معیشتی، شرمنده همسر و فرزندان قد و نیم قد خود هستند.

این روزها، پدران کارگر بسیاری با حداقل حقوق دریافتی، با گوشت و پوست خود طعم تلخ برخی تصمیمات و نالایقی برخی از مسئولان دولتی در تامین مایحتاج و معیشت ضروری خود را می‌چشند و با صبر و البته شرمساری خود مقابل خانواده خود، حرف‌های بسیاری با دولتمردان و دست‌اندرکاران اقتصادی کشور دارند؛ حرف‌هایی که این قشر زحمت‌کش باید در سکوت بر سر برخی مسئولان فریاد کنند!

دولتمردانی که برای سال 99 در اکثر اقلام ضروری مصرفی مردم، تورمی بالغ بر 100 تا 400 درصدی رقم زدند و برای گارگران حقوقی صرفاً یک میلیون و 900 هزار تومانی!

پدران کارگری که امروز پس از یک عمر زندگی و سرخ نگاه داشتن صورت خود، برای تهیه یک کیلو گوشت مرغ باید بهای 35000 هزار تومانی پرداخت کند یا برای پرداختی کمتر، ساعت‌ها در صف خرید یک عدد مرغ، معطل!

کارگرانی که این روزها برای خرید سایر مایحتاج روزمره خود نیز پرداخت حداقل 3 برابری نسبت به سال گذشته دارند در حالیکه با افزایش حداکثر 20 درصدی به پایه حقوق خود، دریافتی ماهیانه آنها حتی به 2 میلیون تومان هم  نمی‌رسد!

اما برای سال آینده هم با وجود وضعیت بد معیشتی کارگران عملاً حدود 26 درصد و برای حداقل‌بگیران نیز 39 درصد افزایش حقوق درنظر گرفته شده است؛ افزایشی که به هیچ عنوان نمی‌تواند جوابگوی تورم تحمیلی به این قشر در طی این سالها باشد.

توقع این بود که به واسطه فشار تورمی طاقت‌فرسایی که طی که دو سال اخیر به قشر کارگری کشورمان وارد شد، دولت برای حداقل حقوق کارگران، "تدبیر" ویژه‌ و اقدامی درخور به خرج می‌داد. اما باز هم این کارگران هستند که باید به خاطر حفظ مصالح و مقتضیات خاص کشور در مقابل این تصمیم معیشی برای سال آینده خود کوتاه بیایند و باز هم با نجابت تمام با تنگناهای معیشی شدید در زندگی خود کنار بیایند اما نوع نگاه و مواجهه دولت‌مردان ما با این همراهی، نجابت و صبر کارگران چگونه است؟! آیا آنها نیز درک صحیح و حداقلی از این گذشت و مصائب سخت کارگران در این روزهای سخت اقتصادی دارند؟!

آیا مسئولان ارشد دولتی متوجه مسؤلیت سنگین خود در قبال کارگران و سفره‌های خالی آنها و سرمساری پدران کارگر در برای خواسته‌های به‌حق فرزند و عیالشان هستند؟! آیا دست‌اندرکاران اقتصادی دولت متوجه این واقعیت هستند که بخش زیادی از سفره‌های خالی‌تر از دیروز کارگران، نتیجه نوع کارکرد و اقدامات کرده و نکرده آنها در گستره اقتصادی کشور است؟!   

اما آیا دولتمردان ما در هنگام اخذ تصمیات اقتصادی به این کلام حضرت امیرالمومنین(ع) توجه دارند که حضرت متذکر شدند: "اما ستون دین و انبوهی مسلمانان و ساز و برگ در برابر دشمنان، عامه مردم هستند، پس باید توجه تو به آنان بیشتر و میل تو به ایشان افزونتر باشد."

آقایان مسئول "دولت تدبیر و امید" کارگران نجیب این کشور، نهایت همراهی و همکاری را شما داشته و دارند اما شما هم لااقل به حداقل وظایف قانونی و شرعی خود در قبال این جمعیت میلیونی کارگر و معیشت لنگ و سفره‌های خالی این روزهای آنها عمل کنید ...

پایان/