به گزارش تحریریه، در اواخر سال ۲۰۲۷ رقابت‌های انتخابات ۲۰۲۸ ریاست‌جمهوری آمریکا آغاز می‌شود و مدتی پس از آن نامزد نهایی حزب جمهوری‌خواه باید مشخص شود. تعیین نامزد حزب به معنای این است که کدام جریان‌ها کنترل حزب را به دست می‌گیرند. به همین دلیل از هم‌اکنون نیروهای متعارض در جمهوری‌خواه به دنبال تسلط بر حزب هستند.

در این میان، از دو شخص به عنوان نامزدهای احتمالی جمهوری‌خواهان نام برده می‌شود: جی. دی. ونس و مارکو روبیو.

این دو شخص، نماینده دو جریان با دو گفتمان متضاد در جمهوری‌خواهی هستند که رقابت شدیدی میان‌شان بر سر هژمونی حزب وجود دارد.

محافظه‌کاری ملی در برابر نومحافظ‌کاری

«تهدید اصلی برای دموکراسی ما... دیکتاتوری‌های خارجی نیستند؛ بلکه این است که مردم ما رأی به کاهش مهاجرت بدهند اما سیاستمداران ما با افزایش مهاجرت به مردم پاسخ بدهند.» این سخنی بود که ونس در کنفرانس ۲۰۲۴ محافظه‌کاری ملی ایراد کرد و نشان می‌داد نگاه او در سیاست خارجی خارج از دوگانه نومحافظه‌کارانه خیر و شر (دیکتاتوری و دموکراسی) قرار دارد؛ ونس در سخنانی در اندیشکده کوئینسی صریح‌تر شد و سیاست خارجی نومحافظه‌کارانه را «به لحاظ اخلاقی و راهبردی احمقانه» خواند.

هنگامی که بحث انتقاد از سیاست خارجی ایدئولوژیک آمریکا به میان می‌آید، اسرائیل همچون اوکراین بازیگری است که به شدت زیان می‌بیند. محافظه‌کاران ملی از درون شعار «اول آمریکا»ی ترامپ ظهور کردند و اکنون این پرسش را دارند که آیا «اول آمریکا» به معنای تداوم کمک بی‌قیدوشرط به اسرائیل – به عنوان «تنها دموکراسی خاورمیانه» از منظر نومحافظه‌کاران و دولت آخرالزمانی مسیحیان صهیونیست - است؟ محافظه‌کاران جدید باور دارند آمریکا به دلیل تعهداتش به اسرائیل هر لحظه ممکن است وارد جنگی در خاورمیانه شود و همچنین اسرائیل علی‌رغم دریافت کمک‌های بسیار، در چارچوب سیاست‌های آمریکا رفتار نمی‌کند.

با وجود قدرت‌گیری محافظه‌کاری ملی‌گرایانه، نومحافظه‌کاری همچنان جریان اصلی حزب را در اختیار دارد. درست است که تجربه جنگ عراق و افغانستان منجر به این شده است که کسی علناً از ملت‌سازی دفاع نکند؛ اما همچنان طرفداران اشاعه لیبرال‌دموکراسی قدرت حزب را در اختیار دارند.

نبرد قدرت در حزب

روبیو، رویکرد سنتی حزب را دنبال می‌کند، به شدت حامی اسرائیل و مخالف سرسخت ایران است که همین موضوع او را به لابی اسرائیل نزدیک می‌کند. بزرگ‌ترین حامی روبیو در سال‌های نخستین ورودش به سیاست نورمن برامان، یک میلیاردر و رئیس پیشین فدراسیون یهودیان میامی بزرگ، بود. همچنین گویا او در انتخابات ۲۰۱۶ از شلدون ادلسون حمایت‌هایی دریافت کرد. دفاع او از جنگ عراق در آن انتخابات، بر خلاف موضع انتقادی ترامپ، حمایت اولیه‌ برخی نومحافظه‌کاران همچون مایک پمپئو را به همراه آورد. این نکات بخشی از دلایلی هستند که روبیو را یکی از گزینه‌های اصلی لابی اسرائیل و نومحافظه‌کاران برای انتخابات ۲۰۲۸ می‌کنند.

جریان نزدیک به ونس نیز در حال بنا کردن شبکه قدرت خود است. گزارش‌های متعددی دال بر پشتیبانی شبکه‌ای از سرمایه‌داران تحت عنوان راک‌بریج از ونس وجود دارد که اعضای آن نقش پررنگی در معاونت ونس داشتند. براساس آنچه که شبکه راک‌بریج از خودش منتشر کرده، هدف این سرمایه‌داران تغییر در اکوسیستم جمهوری‌خواهی است تا پیروزی این حزب در انتخابات‌های آینده تضمین شود. این شبکه با اتکا به سرمایه‌گذاران فناوری و مجموعه‌ای از ابزارهای داده‌محور، تبلیغاتی و رسانه‌ای در پی تداوم‌بخشی به جنبش ماگا پس از ترامپ است.

آینده این تقابل و اثر آن بر ایران

نمی‌توان گفت رقابت این دو جریان و دو شخص سرانجام چه سرنوشتی خواهد داشت. اما به نظر می‌رسد ونس وضعیت بهتری نسبت به روبیو دارد. او از ابتدای دولت ترامپ شروع به چینش مهره‌های نزدیک به خود در پنتاگون کرده است. به علاوه، در مقایسه با روبیو، حضور رسانه‌ای ونس پررنگ‌تر و به لحاظ رفتاری به ترامپ نزدیک‌تر است.

محافظه‌کاری ملی به معنای گسست روابط با اسرائیل نیست یا لزوماً انزواگرایی نیست. مهم‌ترین خواسته این دسته از محافظه‌کاران، پایان حمایت نامشروط از اسرائیل و تنزل جایگاه این رژیم در حد سایر متحدان آمریکا است نه متحدی استثنایی. ایران نباید دچار خوش‌بینی در کوتاه‌مدت شود و ضروری است با دقت برای بلندمدت برنامه‌ریزی کند.

جمهوری‌خواهی همچنان منبع بسیاری از تهدیدها برای ایران است و حتی محافظه‌کاران جدید نیز مواضع تندی علیه ایران دارند. به همین دلیل قدرت‌گیری احتمالی جریان محافظه‌کار ملی‌گرا ترکیبی از آثار مثبت و منفی را برای ایران به همراه خواهد داشت.

منبع: اندیشکده تهران

پایان/