به گزارش تحریریه، ابوالفضل ظهره‌وند، در گفت‌وگو با خبرنگار روزنامه «آگاه» این مطلب را بیان و تاکید کرد: ترامپ نماینده نظام سلطه است. او برخلاف گذشته که نئولیبرالیسم خود را پشت نظم‌های برساخته پنهان می‌کرد، آشکارا از منافع ایالات متحده دفاع می‌کند. او با صراحت می‌گوید اول آمریکا یا به عبارتی فقط آمریکا!

وی افزود: از نگاه ترامپ، هرآنچه در راستای منافع فرضی ایالات متحده باشد، مشروع و قانونی است؛ هر آنچه مانع آن باشد، اخلالگر و غیرقابل‌قبول تلقی می‌شود. این شفافیت رفتاری، به‌نوعی یک فرصت برای ماست؛ چرا که دیگر جایی برای فریبکاری‌های مفهومی نظام سلطه باقی نمانده است.

ظهره‌وند با اشاره به اینکه ترامپ نمی‌خواهد پیشرفت‌های ایران را ببیند، تصریح کرد: دلیل این موضوع روشن است. ایران امروز زیستار و پارادایمی متفاوت از غرب را نمایندگی می‌کند؛ پارادایمی که رقیب جدی نظم موجود غربی است. متاسفانه ما در داخل دچار غفلت پارادایمی شده‌ایم. اگر به‌درستی به الزامات پارادایم خود توجه می‌کردیم، هیچ‌گاه برجام شکل نمی‌گرفت و مذاکرات به آن سبک انجام نمی‌شد. او ادامه داد: نباید تصور کنیم میان دو پارادایم متعارض می‌توان اعتمادسازی کرد. اساسا اعتماد میان دو پارادایم متضاد ممکن نیست؛ درست مانند نسبت زیستار گوزن‌ها با زیستار گرگ‌ها. در این زیستار هیچ نسبت قابل‌اعتمادی شکل نمی‌گیرد. بنابراین وقتی دم از اعتمادسازی می‌زنیم، یا از سر غفلت است یا از روی نفوذ و وابستگی به نظام سلطه و تجربه تلخ برجام این ملاحظات را به‌خوبی تایید می‌کند.

عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس، در ادامه با اشاره به سخنان اخیر رهبر انقلاب در دیدار با معلمان در زمینه استفاده از قدرت برای صلح، گفت: رهبر انقلاب بر صلح بر پایه انصاف و رعایت حق تاکید کردند. اما ترامپ صلح را صرفا ناشی از قدرت می‌داند؛ یعنی اگر قدرت داری، مشروعیتی برای اقداماتت قائل می‌شوند؛ حتی اگر آن اقدامات شامل کشتار زنان و کودکان در غزه باشد یا استفاده از بمب‌های ۱۰ تنی و اتمی. ظهره‌وند در پایان خاطرنشان کرد: بنابراین اگر قرار است ما وارد مذاکرات شویم، باید واقع‌بین باشیم و صادقانه این مسائل را با طرف مقابل مطرح کنیم. مهم است بدانیم آیا ما نقطه اشتراک پارادایمی داریم یا خیر؟ اگر نداریم، باز هم می‌توان مذاکره کرد اما نه در بستر غفلت، بلکه در چارچوب صیانت از مولفه‌های قدرت. ما باید بدانیم چه می‌خواهیم به دست بیاوریم و اجازه ندهیم ظرفیت‌های ملی‌مان، ازجمله فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای، قربانی معامله‌ای یک‌طرفه شود. مذاکره باید در چارچوب تقسیم به‌اصطلاح کیک باشد، نه فروش مولفه‌های قدرت ملی.

پایان/