به گزارش تحریریه، نهضت سدسازی در ایران از دوران رفسنجانی آغاز شد و بانک جهانی به تامین کننده مالی بخش قابل توجهی از آن تبدیل گردید. از آن زمان تاکنون از دریاچه ارومیه گرفته تا تالاب های کشور قلع و قمع شده، سطح آبهای زیرزمینی پایین رفته و نشست دشت های ایران رکوردهای جهانی را جا به جا کرده است. ساخت سد بر روی رودهای کم آب در کویر کرمان، شیراز و بسیاری از شهرهای کشور بدون جنایت کشورهایی مثل ترکیه نیز برای نابودی ایران کافی است و همچنان ساخت صدها سد جدید در دستورکار قرار دارد. از پروژه های انتقال آب بگذریم که خود سوگ نامه دیگری دارد.

در چنین شرایطی، افغانستان که در 50 سال گذشته مشغول کشت و کشتار و جنگ است به یک باره سدساز شد و با کمک پیمانکاران ترکیه ای! به ساختن سد بر روی رودخانه ها و سیلاب های ورودی به ایران روی آورد. یعنی سد ساخته اند تا سیلاب وارد ایران نشود!

ترکیه نیز که کاملا در اختیار بانک جهانی و صندوق بین المللی پول است، اقدام به ساخت هزاران سد کرده و جلوی ورود آب از دجله و فرات به کشورهای سوریه، عراق و ایران را گرفته است.

در چنین شرایطی، فریدون عباسی نماینده مجلس بدون اینکه موضوع را ریشه یابی کرده و اشتباهات کشورمان را بپذیرد وارد بحث و جدل با طرف عراقی شده است که احتملا وی نیز مانند فریدون عباسی از همه جا بی خبر است و یا مانند سایر اعضای کابینه انگلیسی الکاظمی دستورکار خاصی را پیش می برد.

فریدون عباسی می گوید: اگر قرار است عراق بابت عدم رعایت حقابه کشور همسایه به مراجع بین‌المللی مراجعه کند بهتر است از کشور ترکیه شکایت کند. زیرا ترکیه بدون هماهنگی با کشورهای همسایه اقدام به احداث سدهای زیادی در کشور خود کرده و اجازه نمی‌دهد آب در دجله و فرات جاری شود. اقدامات سدسازی ترکیه هم روی اروند و کارون اثر گذاشته و هم باعث شده زمان مد آب خلیج‌فارس پیشروی کرده و آب شور وارد کانال‌های رود بهمنشیر و اروند شود و نخلستان‌های آبادان، جزیره مینو و خرمشهر خشک شوند. عراق بیش از ایران از ترکیه آسیب دیده بنابراین نباید فرافکنی کند، در هر حال طبق معاهده‌ای که در زمینه آب‌های مرزی وجود دارد هر کشوری که اقدام به ساخت سد روی رود مرزی می‌کند باید حقابه‌ای را هم برای کشور مقصد آب رود در نظر بگیرد، ضمن اینکه بر اساس همین معاهده تا سال 2020 لزومی نداشت که برای احداث سد با کشورهای همسایه هماهنگی صورت بگیرد.

به این نماینده بی خبر از مسائل اصلی؛ باید 3 نکته مهم را یادآور شد.

نخست اینکه، ما هر چقدر سد ساخته ایم از روی خیانت یک عده و در حالت خوش بینانه از روی جهل بوده است و بیش از 90 درصد سدها را باید تخریب کرد، زیرا بی توجه به نظر کشورهایی مانند ترکمنستان، ترکیه، افغانستان و عراق سدها باعث نابودی اکوسیستم ایران شده و مضر به منافع ملی هستند و کشورهای پیشرو مانند آمریکا شروع به تخریب سدها و ایجاد روش های جایگزین کرده اند.

دوم اینکه، ترکیه با بدهی 500 میلیارد دلاری به بانک های بین المللی به سگ هار آنها برای دریدن ملت های منطقه تبدیل شده است و در تنگنا قرار دارد و در صورت عدم تبعیت، جریان وام های جدید قطع شده و به کشوری ورشکسته تبدیل خواهد شد. بنابراین آخرین گزینه ممکن؛ توجیه دارودسته اردوغان است، زیرا وی می داند چه می کند و به عنوان یک بدهکار ورشکسته راه دیگری پیش روی خود نمی بیند.

سوم اینکه، ایران باید سدسازی را متوقف و سدهای اشتباه را بدون شرمندگی تخریب کند و در یک همکاری فشرده با عراق، ترکمنستان، سوریه و افغانستان به رقابت مرگبار سدسازی پایان داده و ضمن احیای طبیعت، بلوک قدرتمندی در برابر ترکیه تشکیل داده و این کشور را وادار به تخریب سدهای غول پیکر خود و رعایت حسن همجواری کند. ترکیه در این بازی تنها می ماند و بازنده خواهد بود.

بنابراین به جناب فریدون عباسی باید گفت که همگان می دانند که تا سال 2020 مشکلی قانونی نبود و به همین دلیل یک شتاب غیرعادی برای سدسازی اتفاق افتاد و ترکیه را مانند 10 سال اخیر به سگ هار خاورمیانه تبدیل کرد.

یکی از اولویت های اصلی وزارت خارجه باید دیپلماسی آب و توجیه کشورهای همسایه برای این مهم باشد که بازی سدسازی برنده ندارد و همه کشورهای منطقه بازنده هستند.

پایان/