تهران - تحریریه - به دلایل زیادی می توان نشان داد که برجام توافق متوازن نیست.

  آمریکایی ها از برجام به عنوان توافقی یک طرفه استفاده کرده و تفسیری موسع از آن ارائه می دهند که باعث شده است نتوان از آن انتظار داشت منافعی واقعی برای جمهوری اسلامی ایران به دست آورد و یا در اصطلاح توافقی بر مبنای منافع متقابل باشد. به این عبارت توجه فرمایید تا موضوع روشن تر شود. جان کری: توافقی که ما با ایرانی ها منعقد کرده ایم هیچ گونه الزام حقوقی (legally binding) برای ما ایجاد نمی کند و صرفا الزام سیاسی (politically binding) دارد. ملاحظه: تا قبل از سال ۸۲ ایران در مقابل اتهامات و زیاده خواهی های امریکاییها عنوان می شد که پرونده هسته ای ایران ذاتا فنی و حقوقی است و بنابراین رسیدگی به موضوعات ان هم در صلاحیت اژانس قرار دارد که وظیفه ذاتی ان رسیدگی به جنبه های فنی و حقوقی است و بنابراین ملاحظات سیاسی اعضاء از جمله امریکاییها نمی تواند در این پرونده وارد شود. در سال ۸۲ اقای روحانی به عنوان دبیر شورایعالی امنیت ملی می پذیرد تا عنصر سیاسی در پرونده در قالب انجام نشست با ۳ کشور بریتانیا و فرانسه و انگلیس برگذار و در خصوص ملاحظات و دغدغه های امریکاییها اعتماد سازی شده و به توافق برسند . از این مقطع به بعد ایران رسما می پذیرد که به عنوان یک استثنی در بین اعضای اژانس با ان رفتار شود و ملاحظات سیاسی طرفهای غربی و موضوع نیت سنجی و توجه به ارواح غربیها و .... به عنوان شاخص سنجش مورد رعایت قرار گیرد . *نتیجه پیگیری این مسیر توسط جریان اصلاح طلب تا حال حاضر را میتوان اینگونه برشمرد که؛ 🔸در گام اول توافق تهران بدست می اید که در عمل فرجام ان منتج به تعطیلی سایتها در سال ۸۴ و دریافت قطعنامه های متعدد و تشدید تحریمها در بازه زمانی ۱۰ ساله میگردد. 🔸 در گام دوم رسیدن به توافق سیاسی برجام و تداوم تحریمها تا کنون است. 🔸و باید دید در گام سوم در سایه صیات از این رویکرد وتداوم سیاست ۴ سال گذشته توسط دولت محترم با چه نوع رفتاری از سوی غربیها مواجه خواهیم شد. ابوالفضل ظهره وند پایان خبر/