اتصال خط ریلی ایران به عراق رخداد مهم با نتایج مهم تری است. این اتصال کوتاه ۳۲ کیلومتری برای سال ها در داخل عراق و البته برخی طرف های خارجی مخالفان زیادی داشت و همچنان دارد.

قرار است تا دو سال آینده این اتصال تکمیل و به بهره برداری برسد.

بزرگترین استدلال مخالفان این است که با این اتصال، رونق بنادر عراق و اهمیت آنها به ویژه بندر فاو در ترانزیت کالا به سود بندر امام خمینی فروکش خواهد کرد چرا که هم هزینه ترانزیت کالا و هم زمان جابجایی از طریق قطار و خط آهن شرایط به سود بنادر عراق نخواهد بود و بندر امام خمینی جلودار تجارت دریایی منطقه می گردد.

به همین دلیل بود که حتی وزارت حمل و نقل عراق سابقا و پس از توافق دو طرف برای اتصال، گفته بود که این پروژه فقط برای جابجایی مسافران و زائران است و نه برای ترانزیت کالا.

از سویی دیگر، این رخداد یک دستاورد بزرگ برای ایران به شمار می رود. ایران با این اتصال به راحتی به سوریه و سپس مدیترانه متصل خواهد شد و این یک مسیر ترانزیتی ارزان و سریع و بسیار کوتاه برای تهران است که امکان صادرات کالا به بنادر جهان از طریق مدیترانه را توسعه و تسهیل می کند.

با این حال نمیتوان فواید آن را تنها برای عراق دانست. عراق نیز با این اتصال می تواند به گذرگاه مهمی در مسیر تجارت شرق آسیا و آسیای میانه به غرب از طریق مدیترانه بدل شود و بخشی مهم از کالاهای خود را از شرق از طریق همین خط تأمین کند. در این میان، انتقال زائران دو کشور به خصوص زائران ایرانی به عراق در موسم اربعین نیز در این طرح و سرعت، امنیت و ارزانی آن تحصیل حاصل است.

از این منظر، آمریکا نیز تمایلی برای این اتصال ریلی بین سه کشور ایران، عراق و سوریه نداشته است. با این حال در آینده چنانچه این اتصال برقرار شود و مفاهمه های اقتصادی و حمل و نقلی میلن سه کشور برقرارشود منجر به منافع اقتصادی برای هر سه طرف خواهد داشت و این چندان به سود واشنگتن نیست.

به هر صورت، کلنگ زنی خط آهن دو کشور توسط نخست وزیر عراق که روزگاری خود از منتقدان و مخالفان اتصال بود نشان داد که هشدار منتقدان اتصال در خصوص آثار منفی آن بر تجارت دریایی عراق یا مبالغه آمیز بوده و یا اینکه طرف عراقی با درنظر گرفتن ملاحظاتی، به سمت اجرایی شدن طرح قدم برداشته است.

پایان/