تسهیلات بانکی که بخش غالب آن در دنیا (به ویژه آمریکا) به مردم پرداخت می شود، در ایران به تولید و بنگاه ها پرداخت می شود. نظر به نسبت بالای تسهیلات به پول، بخش اعظم نقدینگی کشور نزد مردم نیست، بلکه نزد بانک ها (به ویژه خصوصی)، تولیدکنندگان و بنگاه ها است، آن هم در یک کشور غیرصنعتی.

(۱) سهم خانوارها از تسهیلات بانکی کمتر از ۱۵٪،

(۲) سهم دولت از نقدینگی کمتر از ۲۰٪ (هر دو به مراتب کمتر از سایر کشورها) و

(۳) ایران دارای بالاترین نسبت تامین مالی بنگاهها از بازار سرمایه است.

نقدینگی در ایران نزد بانک ها و بنگاه ها (به ویژه تولیدکنندگان) است، آن هم در کشوری غیرصنعتی!

سوال این است در کشوری غیرصنعتی با صادرات کالاهای پایین (عمدتا مواد خام و اولیه)، این حجم از نقدینگی نزد بانک های خصوصی، تولیدکنندگان و بنگاه ها چه می کند؟ جواب ساده است.

سودهای کلان از نرخ تسهیلات منفی (تورم بالای ۵۰٪ و سود بانکی کمتر از نصف آن) با سفته بازی، نوسان گیری و دلالی

چرا تکلیف بانکهای خصوصی فاسد و ورشکسته روشن نمی شود؟ چرا مدعیان کاذب اقتصاد آزاد و رقابتی در این خصوص نه تنها سکوت کرده که از منافع اینها دفاع می کنند؟ مگر کعبه آمالشان اقتصاد آمریکا نیست، چرا به جای جمع شدن بساط دزدی بانک ها، آتش بیار معرکه رالی قیمت دلار، کالاها و ... هستند؟

ناف بانکداری خصوصی در ایران به تورم بالا یا چاپ پول بسته شده است. از سفته بازی و رالی قیمتها در بازار ملک در دهه هشتاد، تا خلق پول در ۹۶ـ۱۳۹۲، تا سفته بازی و نوسان گیری و رالی قیمت دلار، سهام، ملک و ... از ۱۳۹۷ تا کنون.

سوخت اینها یا خلق پول است یا خلق تورم (با شوک قیمت ارز)

اگر بانکداری خصوصی در ایران مهار نشود، همچنان اقتصاد ایران درگیر نرخهای تورم بالا خواهد بود. کارکرد اصلی اینها جمع سپرده ها از شهرستان ها و مردم و انباشت آن در تهران برای بنگاه داری (بخوانید سفته بازی و رانت خواری و ) برای بهره گیری از نرخ های تورم بالا با سود سپرده های منفی است.

بیش از یک سوم از سپرده ها نزد بانک های خصوصی به صورت تسهیلات به بخش های خصوصی و دولتی پرداخت نشده است و حدود یک سوم دیگر آن به بنگاه ها و اشخاص وابسته به خود اینها پرداخت شده است.

در کدام اقتصاد جهان بانکداری این گونه است؟ چرا مدعیان کاذب اقتصاد بازار و رقابتی! در اینجا سکوت می کنند؟

پایان/