تهران - تحریریه - (تنگه ابوقریب) یکی از فیلم های بخش مسابقه سی و ششمین جشنواره فجر و هفتمین فیلم بلند سینمایی بهرام توکلی است. از نظر ساختار و تکنیک با فیلمهای دیگرش متفاوت است.

  (تنگه ابوقریب) یکی از فیلم های بخش مسابقه سی و ششمین جشنواره فجر و هفتمین فیلم بلند سینمایی بهرام توکلی است. از نظر ساختار و تکنیک با فیلمهای دیگرش متفاوت است. نسبت به فیلمای قبلیش پر بازیگرتر است. فیلم روایت دفاع گردان عمار از تنگه ی ابوقریب است. از نظر فنی و تکنیکی فیلم قابل تحسین است. فیلم با یک برداشت بلند از کنار یک سد آغاز می شود و در ادامه وارد دیالوگ خلیل(حمیدرضا آذرنگ) و عزیز(علی سلیمانی) می شود نکته ی قابل توجه این است که این دیالوگ از دید مجید (جواد عزتی) و حسن(امیرجدیدی) شنیده می شود. در همان ابتدا متوجه می شویم که کارگردان می داند کی و کجا و از چه زاویه ای قصه را بیان کند. فیلم ساز در ابتدا یک تصویر چهار نفره به مخاطب نشان میدهد و این تصویر در ذهن مخاطب ماندگار می شود. حتی آب هویج نصفه ی حسن که در یکی از نماهای بحرانی جنگ به آن اشاره می کند (کاشکی تا ته خورده بودم). فرمانده گروهان(مهدی پاکدل) در قامت یک فرمانده با اعتماد به نفس و با آرامش درست ظاهر شده است و این آرامش با حرکت آرام دوربین به ما القا می شود و دیالوگی که او می گوید سرشار از احساس است ( این درو دیوارا مگه یادشون میره حال و هوای این جوونارو؟) به همین خاطر علی(مهدی قربانی) دوربین به دست وارد جبهه می شود تا از رشادتهای سربازان عکاسی کند، اما دوربین می شکند و او مثل دیگر سربازان دفاع می کند و این مفهوم دیالوگ فرمانده(مهدی پاکدل) را به ما یادآوری می کند که بحرانی ترین لحظات جنگ ثبت نمی شود و قرار است در و دیوار، رشادت طلبی های سربازان را شهادت بدهد. دوربینی که علی قرار است با آن عکس بگیرد فقط چند عکس ثبت می کند و دیگر ما در دستش نمی بینیم. فیلمساز به درستی به ما نشان می دهد که در جنگ به اجبار اسلحه به دست می گیری و علی برای اولین بار برای دفاع از تنگه ابوقریب اسلحه به دست می گیرد و مجید(جواد عزتی) می گوید (برنده جنگ کسیه که اسلحه خرید و فروش می کنه). یا جایی دیگر به علی (مهدی قربانی) می گوید: (کم کم باید یاد بگیری از چیزهایی که دوست نداری هم عکس بگیری). دوربین دائم به دنبال سوژه هاست و شخصیت ها را دنبال می کند توکلی با برداشت های بلندی که از موقعیت ها داشته داستان را برای مخاطب باور پذیرکرده است و نمی خواهد مخاطب چیزی را فراموش کند. تلاشش برای ماندگاری نام ابوقریب در انتخاب اسم فیلم هم به چشم می خورد عنوان فیلم به انگلیسی می شود( تنگه ی فراموش شده)توکلی تمام سعیش را می کند که مخاطب تنگه ابوقریب و سربازانش را در ذهن مخاطب ثبت کند چرا که دوربینی نبود، رشادتها را عکاسی کند و عکاس اسلحه به دست گرفت و از تنگه ابوقریب دفاع کرد و از نزدیک در بطن جنگ قرار گرفت. یکی از نکات این فیلم نسبت به فیلم های دفاع مقدسی که از تمام کارگردانان دیده ایم این است که قصه شخصیت زن ندارد و این نه تنها نقطه ضعف فیلم محسوب نمی شود بلکه نشان می دهد که در جنگ مجبور می شوی زن، مادر و دختر را رها کنی و در جایی فراتر از خانه ی کوچکت از آنها دفاع کنی در شهری دیگر با تمام دلبستگی ها و دوست داشتن ها و نمی توانی فراموششان کنی و به فکر مشکلاتشان هستی. توکلی جزء کارگردانانی است که در حال پیشرفت است و سعی در بیان اندیشه اش با قابهای خودش را دارد. مریم طاهری پایان خبر/