به گزارش تحریریه، افزایش بی‌رویه قیمت‌ها، کوچک‌شدن سبد معیشتی مردم، کاهش نرخ کمک‌های دولتی به خدمات عمومی و هزاران مشکلات اقتصادی دیگر باعث شده تا تحلیلگران سیاسی، این نحوه حکمرانی «خاویر میلی» که از دسامبر ۲۰۲۳ قدرت را در آرژانتین به دست گرفت، اعلان جنگ به بخش بزرگی از مردم آرژانتین و یک نوع نسل‌کشی بدانند.

یکی از این تحلیلگران، «کارلوس ازنارس» روزنامه‌نگار و مجری رادیو تلویزیون آرژانتین است که در مقاله منتشر شده در وبلاگ شخص خود، با اشاره به اینکه مایلی مانند دوستش نتانیاهو، نقشه‌ای دارد که به‌شدت از آن پیروی می‌کند، نوشت: در حالی که نتانیاهو مصمم به بیرون‌راندن اجباری مردم فلسطین از خاک خود (قوم کشی) است، میلی هم آرزو دارد همانند آنچه دولت‌های دیکتاتور نظامی انجام داده‌اند یعنی دولت «کارلوس منم» که در دهه ۱۹۲۰، آرژانتین را به اردوگاه دوستان آمریکایی خود تبدیل کرده بود و دولت «مائوریسیو ماکری» که در دسامبر ۲۰۱۵ سکان دولت را در دست گرفت و سایه بحران اقتصادی بر سر مردم افتاد، از شر فقرا و جنبش‌های خیابانی خلاص شود.

به نوشته ازنارس، هر دو رهبر به روش خود نسل‌کشی می‌کنند؛ نتانیاهو تاکنون درکل بیش از ۳۰ هزار نفر از مردم غزه را کشته و قحطی گسترده‌ای که میلی به وجود آورده هم منجر به حذف تعداد زیادی از شهروندان شده است، در حالی که گرسنگی مانند بدترین زمان‌های تاریخ این کشور، طبیعی جلوه داده می‌شود.

همچنین میلی با نشانه‌های آشکار انتقام، به همه کسانی که به هر طریقی می‌توانستند بر سر راه او سنگ‌اندازی کنند، حمله می‌کند و آشکارا اتحادیه‌های صنفی را مورد هدف قرار می‌دهد و علاوه بر توهین، هشدار می‌دهد که کارهای اجتماعی آنها را کنترل می‌کند. همسو با این تهدیدها، بلافاصله اصلاحات کار و بازنشستگی را روی میز گذاشت و سیاست‌های سلب مالکیت را نسبت به توده عظیم بازنشستگان عمیق‌تر کرد.

میلی، سمبل جنگ و محور تخریب، ویرانی و نسل‌کشی

از سوی دیگر، همان‌طور که انتظار می‌رفت، رئیس‌جمهور آرژانتین برای تخلیه خشم خود روی مخالفان، نظر متحدانی همچون فرمانداران را جلب کرده است. اکثریت قریب به اتفاق این مسئولان وقتی پای پول در میان باشد، به ضرب‌آهنگ میلی می‌رقصند. به این ترتیب ایده یک دیکتاتوری نهادی رشد می‌کند به این معنا که برای پیاده‌سازی برنامه‌های دولت، باید دستورات با فروتنی اجرا شود در غیر این صورت، ردکردن اوامر به معنای جنگ است؛ جنگ علیه آزادی بیان با تعطیلی آژانس خبری تلام، جنگ با آموزش‌ و پرورش با کم‌کردن بودجه، حمله به دانشگاه‌های ملی، جنگ با مردم بومی با شیطان ساختن از کسانی که برای جلوگیری از خلع ید از زمین‌هایشان مبارزه می‌کنند و غیره؛ تا آنجا که عملاً آنها را به سمت ناپدیدشدن بکشانند و پیوندهای همبستگی اجتماعی بین افراد پایین ترین سطوح جامعه را از بین ببرند.

باز کردن درهای استخراج با سرمایه‌گذاری‌های خارجی هولناک هم نوعی جنگ محسوب می‌شود که نه‌تنها زمین را نابود می‌کند، بلکه منجر به جنگل‌زدایی، می‌شود. در حقیقت میلی همانند متحدان استراتژیک بین‌المللی خود یعنی اسرائیل و آمریکا، سمبل جنگ و محور تخریب، ویرانی و نسل‌کشی است.

میلی در هفته‌های اخیر با استانداران بانفوذ، رهبران احزاب و رؤسای جمهوری پیشین تماس گرفته است تا چارچوب یک «قرارداد اجتماعی جدید» را برای این کشور ایجاد کند؛ این سیاست جدید دولت آرژانتین بر اساس ۱۰ اصل از جمله بودجه متوازن «غیرقابل‌مذاکره»، مالکیت خصوصی «تخلف‌ناپذیر» و کاهش مخارج عمومی به سطح «تاریخی» ۲۵ درصد تولید ناخالص داخلی ارائه شده است.

وی که از ابتدای روی کار آمدن، با مخالفت کنگره این کشور نسبت به بسته اقتصادی خود مواجه شد، نیمی از ۶۶۴ ماده اولیه بسته گسترده مقررات‌زدایی را که پس از روی کار آمدن او صادر شد، کنار گذاشت و سپس آن را به کلی پس گرفت. با این حال، وی قصد دارد لایحه خود را به مجلس بازگرداند و تهدید کرده است که اگر قانون‌گذاران از آن حمایت نکنند، اصلاحات خود را با فرمان ریاست‌جمهوری تصویب خواهد کرد.

آرژانتین پس از چند دهه سوءمدیریت که سطح فقر را به نزدیک ۶۰ درصد رسانده و تورم را به نرخ سالانه بیش از ۲۰۰ درصد افزایش داده است، با شرایط دشوار اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کند. اما دولت جدید این کشور اصرار دارد که آرژانتین برای نجات اقتصاد باید قرص تلخی را ببلعد و به مردم هشدار داده است که خود را برای بدتر شدن اوضاع قبل از بهبودی آماده کنند.

پایان/