به گزارش تحریریه، تارنمای «کوین دسک» نوشت به گفته یکی از کارشناسان، فعالیت ارزهای دیجیتال در کشور در حال فروپاشی به احتمال زیاد نشانه فرار سرمایه توسط نخبگان فاسد است ، این اقدام کمک اقتصادی یا حواله های نقدی را به داخل کشور انتقال نمی دهد. 

طی چند سال گذشته، ساکنان کشورهایی که از نظر مالی دچار مشکل شده اند به طور فزاینده ای به ارزهای رمزنگاری شده روی آورده اند. در کنیا، نیجریه، فیلیپین و ونزوئلا پذیرش رمزنگاری از پایین به بالا انجام شده است. در کوبا و السالوادور، دولت ها در تلاش هستند تا نقش رمزنگاری را به گونه ای رسمی کنند که بتواند استفاده شهروندان را آسان تر کند.

اما حتی در شرایطی که تصرف طالبان منجر به قطع ارتباط افغان ها از سیستم مالی جهانی می شود و مردم این کشور نیاز مبرم به کمک های بین المللی دارند، گزینه رمزنگاری برای اکثر ساکنان این کشور آسیای مرکزی غیر کاربردی است.

«الکس زردن» مشاور سابق وزارت خزانه داری آمریکا در سفارت آمریکا در کابل می گوید: «من می خواهم رمز ارزها برای کمک های بشردوستانه در افغانستان وجود داشته باشد. اما مشکلات ساختاری زیادی وجود دارد. ۹۰ درصد مردم این کشور با کمتر از ۲ دلار در روز زندگی می کنند. بسیاری از مردم تلفن همراه ندارند و اکثر مردم بی سواد هستند.»

زردن که از سال ۲۰۱۸ تا ۲۰۱۹ در سفارت آمریکا در کابل خدمت می کرد، اکنون یک عضو ارشد مشاوره ای در مرکز امنیت آمریکا است و یک شرکت مشاوره ای متمرکز بر ارزهای رمزنگاری شده را اداره می کند.

فاصله بین افغانستان و امثال ونزوئلا ممکن است از دور کوچک به نظر برسد اما این طور نیست. ونزوئلا با تولید ناخالص داخلی حدود ۱۴ هزار دلار در سال ۲۰۱۴ بوده که در آن سال ها از سوی بانک جهانی به عنوان یک کشور با درآمد بالا طبقه‌بندی شد و دارای جمعیت بسیار تحصیلکرده و زیر ساخت‌های نسبتا قوی بود.

سرانه تولید ناخالص داخلی افغانستان در سال ۲۰۲۰ و حتی پس از دو دهه تصرف ایالات متحده که حرکتی در جهت توسعه داشت؛ کمی بیش از ۵۰۰ دلار آمریکا بود. بخش اعظمی از این مقدار ناچیز از طریق کمک های خارجی به دست آمده است که اکنون به شدت محدود خواهد شد.

بنابراین، چگونه افغانستان در گزارش آگوست مجله (Chainalysis) موفق به کسب رتبه ۲۰ در جهان برای پذیرش ارزهای رمزنگاری شده شد؟

به گفته زردن، این حجم احتمالا توسط نخبگان افغان و بیشتر در کابل هدایت شده است که بسیاری از آنها از طریق هزینه های ایالات متحده و فساد گسترده آمریکا انجام شده اند.

این کارشناس می گوید: جریان های رمزنگاری افغان به احتمال زیاد به برخی افغان های ثروتمند تعلق دارد که می خواهند سرمایه خود را خارج کنند. من فکر نمی کنم این پول وارد اقتصاد کشور شود. نخبگان شهری افغانستان همچنین از بانک های معمولی برای انتقال پول به مکان هایی مانند ترکیه، امارات متحده عربی و حتی خود ایالات متحده استفاده کرده اند.

غیرعملی بودن استفاده از رمزنگاری توسط افغان های طبقه متوسط ​​به آینده ای تیره اشاره می کند. بانک های معمولی در کشور در آستانه سقوط قرار گرفته است. حاکمان جدید افغانستان همچون رئیس جدید بانک مرکزی افغانستان از جمله کسانی هستند که توسط دفتر کنترل دارایی های خارجی ایالات متحده (OFAC) تحریم شده اند. نزدیک به ۱۰ میلیارد دلار از ذخایر بانک مرکزی افغانستان در خارج از کشور توقیف شده است تا آنها را از دست طالبان دور نگه دارد.

در همین حال، کمک های خارجی ایالات متحده و دولت های دیگر که ۴۰ درصد از تولید ناخالص داخلی افغانستان را تشکیل می دادند، تا حد زیادی در حال پایان یافتن هستند، به این معنی که افغان ها فقیرتر خواهند شد.این وضعیت غم انگیز نشانگر آن است که رمزنگاری و فناوری نمی توانند همه مشکلات را برطرف کند.

پایان/