به گزارش تحریریه، شیه شائو رونگ، استاد تاریخ معاصر چین در دانشگاه فودان و کارشناس برجسته روابط بین‌الملل، معتقد است اگر آمریکا به شروط پیونگ‌یانگ پاسخ ندهد، نه تنها مذاکرات به بن‌بست خواهد رسید، بلکه دور تازه‌ای از تنش در شرق آسیا اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

در تاریخ ۲۸ ژوئیه ۲۰۲۵، کیم یو جونگ، خواهر کیم جونگ اون و معاون کمیته مرکزی حزب کارگر کره شمالی، در بیانیه‌ای با عنوان «تماس با آمریکا، صرفاً یک آرزوی یک‌جانبه از سوی واشنگتن است» مواضع کشورش را با صراحت بیان کرد. این بیانیه سه پیام کلیدی داشت:

نخست، او تأکید کرد که پیونگ‌یانگ هرگز تماس‌های شخصی میان رهبر کره شمالی، کیم جونگ اون، و رئیس‌جمهور پیشین آمریکا، دونالد ترامپ، را انکار نکرده است. اما در عین حال هشدار داد که روابط شخصی هیچ‌گاه نمی‌توانند جایگزین یا بالاتر از روابط بین کشورها قرار گیرند، و هرگز نباید بهانه‌ای برای به گروگان گرفتن منافع ملی یک کشور باشند.

دوم، کیم یو جونگ با صراحت اعلام کرد که داشتن تسلیحات هسته‌ای، ستون فقرات موجودیت کره شمالی است. او گفت در جهانی که رقابت قدرت‌ها به شکل جنگل‌وار ادامه دارد، تنها با تکیه بر قدرت بازدارندگی هسته‌ای است که کره شمالی می‌تواند استقلال خود را حفظ کند و صدای مؤثری در عرصه بین‌المللی داشته باشد؛ حقی که هیچ کشوری—از جمله آمریکا—نمی‌تواند از آن سلب کند.

به همین دلیل، او به‌صراحت به ترامپ هشدار داد: «اگر فکر می‌کنی می‌توانی ما را از سلاح هسته‌ای منصرف کنی، سخت در اشتباهی.»

سوم، گرچه کیم یو جونگ قاطعانه رؤیای آمریکا برای خلع سلاح هسته‌ای کره شمالی را رد کرد، اما این به معنای بستن کامل درهای گفت‌وگو نیست. او به‌روشنی اعلام کرد که پیونگ‌یانگ همچنان آمادگی دارد با آمریکا وارد تماس شود، البته به این شرط که استقلال و منافع ملی کره شمالی کاملاً حفظ شود.

به زبان ساده، در شرایطی که دونالد ترامپ بار دیگر به کاخ سفید بازگشته و نشانه‌هایی از تمایل او برای دیدار دوباره با رهبران کره شمالی دیده می‌شود، کیم یو جونگ با انتشار این بیانیه، سه خط قرمز روشن و غیرقابل عبور را برای دولت ترامپ ترسیم کرده است.

آیا ترامپ به این سه خط قرمز توجه خواهد کرد؟ پاسخ آمریکا بالاخره از راه رسید

بالاخره، پاسخ مورد انتظار از سوی واشنگتن در تاریخ ۲۹ ژوئیه از راه رسید.

با وجود آنکه کره شمالی مواضعی سخت‌گیرانه و لجوجانه اتخاذ کرده بود، کاخ سفید—و به‌ویژه ترامپ—باز هم ابراز امیدواری کرد که بتواند از طریق دیدار با رهبر کره شمالی، کیم جونگ اون، گره از مسئله هسته‌ای این کشور بگشاید و هر چه زودتر روند خلع سلاح هسته‌ای در شبه‌جزیره کره را به سرانجام برساند.

اکنون زمان آن فرا رسیده که دقیق‌تر بررسی کنیم، آیا واقعاً این گفت‌وگوها می‌توانند به نتیجه‌ای ملموس منجر شوند؟ و آیا روابط میان واشنگتن و پیونگ‌یانگ وارد فاز جدید و متفاوتی خواهد شد؟

واقعیت این است که پاسخ، تنها در یک جمله خلاصه می‌شود: چه تماس برقرار شود، چه توافق‌نامه‌ای تنظیم گردد، کره شمالی هرگز دست از سلاح هسته‌ای نمی‌کشد.

کیم یو جونگ این پیام را کاملاً واضح اعلام کرده: سلاح هسته‌ای نه‌تنها بنیان اصلی بقای کشورش است، بلکه ابزار کلیدی برای مهار رفتارهای افراطی آمریکا نیز به شمار می‌آید. از همین‌رو، سه خط قرمزی که او برای ترامپ ترسیم کرده، به‌خوبی جوهره سیاست کره شمالی در قبال ایالات متحده را آشکار می‌کند—سیاستی که در آن، هیچ‌گونه خوش‌بینی بی‌مورد یا اعتماد بی‌جا به نیت‌های آمریکا وجود ندارد.

خط قرمز نخست: روابط شخصی رهبران، هرگز نمی‌تواند بر مناسبات رسمی میان دولت‌ها سایه بیفکند

کیم یو جونگ تأکید می‌کند که حتی اگر روابط شخصی میان ترامپ و کیم جونگ اون خوب باشد، این روابط هرگز نباید جایگزین یا فراتر از روابط رسمی میان دو کشور شود.

این نکته، یک اصل بدیهی در عرصه سیاست بین‌الملل است: صمیمیت میان رهبران به این دلیل اهمیت دارد که آن‌ها نمایندگان رسمی ملت خود هستند، نه به دلیل روابط فردی و شخصی.

اما این به معنای آن نیست که اگر دو رهبر روابط نزدیکی دارند، پس می‌توانند فراتر از اصول دیپلماتیک عمل کنند و تصمیماتی برخلاف منافع ملی بگیرند.
در جهانی که بر اساس توازن قدرت اداره می‌شود، روابط دوستانه نمی‌تواند جایگزین واقعی منافع سیاسی باشد.

در واقع، نهایتِ تأثیر این روابط شخصی، می‌تواند در فضای مثبت و عادی‌سازی شده روابط دو کشور، به عنوان عاملی تقویت‌کننده عمل کند—نه بیشتر.
و این همان پیامی است که کیم یو جونگ در قالب نخستین خط قرمز برای ترامپ فرستاده:
«با ما رفاقت نکن، چون ما اهل معامله بر سر امنیت ملی نیستیم.»

دومین جمله، یا به‌عبارت دیگر دومین خط قرمز: کیم یو جونگ به‌روشنی اعلام کرد که سلاح هسته‌ای «سلاح مقدس حفاظت از کشور» است و کره شمالی هرگز از آن چشم‌پوشی نخواهد کرد. ترامپ هم بهتر است این خیال را از سرش بیرون کند.

کره شمالی با وجود سال‌ها فشار، تحریم و انزوای بین‌المللی، با تمام قوا بر توسعه تسلیحات هسته‌ای پافشاری کرده است، و این پافشاری بی‌دلیل نیست.

پیونگ‌یانگ خوب می‌داند که وقتی کشوری سلاح هسته‌ای در اختیار داشته باشد، دیگران—اعم از کره جنوبی، ژاپن و حتی آمریکا—نمی‌توانند به‌راحتی او را تهدید یا تحقیر کنند. این دقیقاً درک کره شمالی از منطق عصر اتم است.

فقط کافی‌ست یک نگاه به وقایع معاصر بیندازیم: اگر پیش از آغاز جنگ اوکراین و روسیه، اوکراین سلاح‌های هسته‌ای‌اش را حفظ کرده بود، آیا واقعاً روسیه جرأت می‌کرد به او حمله کند؟ یا چرا درگیری‌های اخیر میان هند و پاکستان به مرحله جنگ تمام‌عیار نرسید؟ پاسخ روشن است: چون هر دو طرف سلاح هسته‌ای دارند.

حتی در مورد درگیری‌های تازه میان تایلند و کامبوج هم دیده‌ایم که چون هیچ‌کدام قدرت بازدارندگی واقعی ندارند، درگیری‌شان در حد «کل‌کل بچه‌گانه» باقی مانده و با یک میانجی‌گری ساده فوراً پایان یافته است.

همه این نمونه‌های زنده به کره شمالی این درس را داده‌اند: سلاح هسته‌ای ستون فقرات بقا و استقلال ماست؛ هیچ‌کس نمی‌تواند ما را از آن منصرف کند.

و نهایتاً، سومین و آخرین خط قرمز: کره شمالی اصولاً با مذاکره و گفت‌وگو با آمریکا مشکلی ندارد و همچنان برای برگزاری نشست و تعامل دیپلماتیک، موضعی باز و منعطف دارد.

اما این پیام را هم به‌روشنی به ترامپ رسانده است: اگر قصد داری بار دیگر با کیم جونگ اون پشت میز مذاکره بنشینی، اگر واقعاً می‌خواهی روابط را به مسیر آرامش برگردانی، باید نشانه‌ای واقعی از حسن‌نیت نشان بدهی.

این نشانه، فقط در کلمات خلاصه نمی‌شود. آمریکا باید تحریم‌های فلج‌کننده علیه پیونگ‌یانگ را لغو کند، باید نیروهای نظامی خود را از شبه‌جزیره کره خارج کند. فقط در این صورت است که می‌توان به عادی‌سازی روابط دوجانبه امیدوار بود.

اما سؤال کلیدی اینجاست: آیا ترامپ واقعاً آماده است هزینه عادی‌سازی روابط با پیونگ‌یانگ را بپردازد؟

پاسخی که به این پرسش داده می‌شود، می‌تواند معادلات ژئوپلیتیکی در شرق آسیا را برای سال‌ها دگرگون کند.

پایان/